Hieronder kun je de stuk voor stuk hartverwarmende inzendingen lezen. Zin in meer? Bezoek dan vrijwilliger aan het woord daar vind je nog meer straffe verhalen.
Met pensioen?
40 jaar de job van mijn dromen,
maar helaas is daar onlangs een einde aan gekomen.
Iets wat ik wel al heel lang wist,
ik zou vrijwilliger worden….beslist.
Mijn bewoners…. mijn oogappels…ik moet ze niet meer leren kennen,
voortaan mag ik ze alleen nog maar verwennen.
Ook mijn ex-collega’s kan ik soms een “pauzeke” gunnen,
en ondertussen de leefgroep nog efkes op mijn ééntje runnen.
gewoon…..zomaar zonder poen
maar oooh…. zo zalig om te doen.
Een warme familie
Vaak krijg ik de vraag waarom ik net in Bachte vrijwilliger ben en niet in eender welke andere voorziening. Dit valt moeilijk ui te leggen maar ik probeer het toch aan de hand van een klein verhaaltje.We keren paar maand terug in de tijd en ik zat thuis in quarantaine. De dag daarvoor was ik nog gewoon in DVC en was van plan ook de dag daarna te gaan vrijwilligen. Onverwacht kon dit dus en niet en in alle tumult was ik vergeten mijn eten voor die middag af te zeggen. Zonde van het eten, zeker als het een lekkere koude visschotel betreft.
Die avond werd er plots aan de deur gebeld. Even later werd er op de deur van mijn kamer geklopt en zei iemand dat er voor mij een koude visschotel werd gebracht vanuit Bachte. Een medewerker van de keuken had er voor gezorgd dat deze bij mij aan de deur werd geleverd. Nog nooit heb zo een “warme” koude schotel gekregen.
Dit is een voorbeeld van de warme familie die wij hier in huis vormen. Dit is waar DVC Heilig Hart voor staat. Hierom kies je dus voor DVC en niet voor eender welke andere voorziening.
Voor man & vrouw
Dankzij onze dochter, die 4 jaar geleden aan de slag ging bij DVC Heilig Hart en helemaal haar ding vond in de job, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Zou ik iets kunnen betekenen als vrijwilliger in het DVC ?
Na een gesprekje met de sympathieke vrijwilligerscoördinator, bezoeken we samen de knusse leefgroep Puzzel (nu Duploo) en maak ik kennis met mijn zorgvrager, een jonge bewoner en het klikt meteen tussen ons !
Hij en de andere bewoners werden er heerlijk in de watten gelegd door een team vriendelijke en toegewijde zorgdragers. Inmiddels is hij verhuisd naar Tangram, waar ook daar het toffe team, met veel liefde dag in dag uit, hun gasten het comfortabel en gezellig maken.
En intussen gaan wij elke week wandelen. Terwijl ik zijn rolstoel voortduw, laat hij horen hoe blij hij is. En hij lacht voluit als het zonnetje op zijn gezicht schijnt. En dat is geweldig om te zien en te horen !
Ook mijn man gaat, als hij vrij is, graag met een tweede bewoner mee : dubbel gezellig !
Vrijwilligen in DVC is…
Vrijwilligers werk in dvc is jouw eigen wereld verlaten en ja… zelfs achter je laten.
Is je met open hart en geest openstellen voor de ander.
De ander het middelpunt van tijd en ruimte laten zijn.
Hjj vraagt jou niks , maar geeft jou héél veel liefde terug.
Je voelt de warmte als hij je met die twinkel in zijn ogen naar jou kijkt,
Je voelt die warmte in die uitgestoken hand,
Je voelt die warmte als hij van blijdschap zijn rolstoelplank betokkelt,
Je voelt die warmte in die lachende snoet.
Alles zo zuiver, zo puur…. Zo onvoorwaardelijk.
Kersvers vrijwilliger
Sinds maart vorig jaar ben ik op pensioen. Dit betekent veel vrije tijd. Maar om deze tijd niet enkel met hobby’s in te vullen voelde ik ook een nood iets graag terug te geven aan mensen die het kunnen gebruiken.
Zo stel ik me elke week enkele dagen ter beschikking voor ziekenvervoer van minder mobiele mensen. En elke woensdag breng ik een lieve jongen van het DVC van en naar de academie. En af en toe ga ik met hem ook wel’s zwemmen! Ik voel me er een beter mens door. Wat je terugkrijgt in dankbaarheid is van onschatbare waarde.
28 jaar dienst!
28 jaar “dienst” heeft deze vrijwilliger Annie, die met hart en ziel bijna wekelijks naar Leieborg, vroeger MPI, komt en intense momenten en hechte banden heeft opgebouwd met meerdere bewoners en personeel en andere vrijwilligers… Waarom doe je dit – al 28 jaar lang ? Wel, omdat je telkens je een namiddag bij zo’n kind hebt doorgebracht, je met een voldaan en warm gevoel naar buiten stapt, “ik heb het verschil gemaakt voor iemand vandaag! Dat doet iets met een mens…”
Je leert alles over de gebruiken en gewoontes van sommige bewoners, de ene zat bijvoorbeeld het allerliefst in de cafetaria met een koffie of een cola, en de andere wandelen graag en eentje werkt zelfs een beetje in de tuin; en mijn aandachtszorgvrager ! Die meid heeft echt een fantastische tijd gehad met mij, een 10-tal jaar was ze bijna een extra kind in het grote gezin van mij, we hebben ooit samen bij mij thuis met heel het gezin haar 1e communie kunnen vieren. Ze heeft een prachtig leven gehad, en dit mede dankzij haar vaste wandelmoeder Annie .. En zo zijn in de loop van al die jaren nog heel veel kindjes gelukkig geworden van mijn fijne bezoekjes.
Vleugje poëzie
de lach
de herkenning
de omhelzing
‘ze’ laten elk één voor één een onuitwisbare stempel achter op je hart
eventjes op bezoek komen…:
geven wordt ontvangen
delen wordt een rijkdom
geluk vinden in de lach van elkeen
in de vreugdekreet van de ander
het is zo iets klein maar wel zo bijzonder!
Ik kan niet meer zonder!
Wekelijks kom ik eventjes binnen bij ‘mijn dageraad Violetjes’
stuk voor stuk bijzondere mensen op hun eigen manier omringd door een top-team bijzondere begeleiders. Op deze complimentendag daarom ook in het bijzonder
mijne grote hoed af voor jullie: de opvoeders en omkadering van de diverse leefgroepen, ergo, logo, logistiek e.a. jullie staan er elke dag voor die ander!
Chapeau en ongelofelijk veel respect voor jullie onaflatende inzet! Het zijn al bewogen tijden geweest de voorbije 2 jaar maar we laten ons niet kisten! #samensterk
